یکی از آثار جذبیّه حضرت بهاءاللّه نازله در سلیمانیه

قصیدۀ ساقی از غیب بقا

این قصیدۀ مبارکه در سلیمانیه بسال 1271 هجری قمری نازل شده است که در تمامی آن از عشق و شراب معنوی و محویّت در جمال گردگار سخن میگویند تخلّص مبارک در این قطعه نیز «درویش» است.

حضرت بهاءاللّه از ظهور مقام مظهریّت خویش یاد فرموده و نَفس مقدّس خود را «مستور شیدائی» لقب داده اند.

آتش عشق الهی هستی ها را بسوزاند و مقام فناء فی اللّه رخ بگشاید از غیر خدا بگذرد و به مُلک باقی اندر آید و با نثار جان و دل بسوی محبوب حقیقی بشتابد تا سزاوار دیدار جمال دوست«بهاء» گردد. چشم عبرت لازم است تا اسرار عشق شناخته شود و ملاحظه نماید که طور موسی طائف حول مقام اوست و روح عیسی بیقرار از عشق اوست.

ساقی از غیب بقا بُرقع بر افکن از عَذار // تا بنوشم خمر باقی از جمال گردگار

آنچه در خُمخانه داری نشکند صفرای عشق // زان شراب معنوی ساقی همی بحری بیار

تا که این مستور شیدائی در آید در خروش // تا که این مخمور ربّانی بر آید از خمار

نار عشقی بر فروز و جمله هستی ها بسوز // پس قَدم بر دار و اندر کوی عشّاقان گذار

تا نگردی فانی از وصف وجود ای مرد راه // کِی چشی خمر بقا از لعل نوشین نگار

پای نِه بر فرق مُلک آنگه درآ در ظلّ فقر // تا ببینی مُلک باقی را کنون از هر کنار

گر خیال جان همی هستت بدِل اینجا میا // گر نثار جان و دل داری بیا و هم بیار

رسم ره اینست گر وصل بهاء داری طلب // گر نباشی مرد این ره دور شو زحمت میار

گر همی خواهی که گردی واقف از اسرار عشق // چشم عبرت بر گشا بر بند راه افتخار

تا ببینی طور موسی طائف اینجا آمده // تا ببینی روح عیسی را ز عشقش بیقرار

تا بیابی دفتر توحید از زلفین دوست // تا بخوانی مُصحف تجرید از خدین یار

هین بِکِش خمر فرح از چشمۀ حَیوان عشق // تا به فیروزی سر اندازی همی در پای یار

مردگانند در این انجمن اندر ره دوست // ای مسیحای زمان هان نَفَسی گرم بر آر

تا که بَر پَرَند اطیارِ وجود از سجن تن // تا فضای لامکان در ظلّ صاحب اختیار

درویش جهان سوخت از این شعلۀ جانسوز الهی // وقت آنست کنی زنده از این نغمۀ زار

جمال مبارک ملاحظه فرمودند که مردمان از مُردگان محسو بند و دَم گرم مسیحائی لازم است تا از قفس تن آزاد شوند و بفضای قدس لامکان به پرواز آیند. هنگامیکه آن روح قدسی الهی ( حضرت بهاءاللّه ) غرق دریای شور و نشور و عشق میگردد بیان مبارکش از حدّ وزن و قافیه فراتر میرود و در بیت پایانی میفرمایند : 

درویش جهان سوخت از این شعلۀ جانسوز الهی // وقت آنست کنی زنده از این نغمۀ راز

پانزده بیت از این قصیده در دست بهائیان موجود است.

نقل ازعنقای بقا در قاف وفا. امیر فرهنگ ایمانی

Unlike · 

This is my prayer and exhortation...

Abdul-Baha aboard Celtic leaving USA

5 December 1912,
Talk on Day of Departure On Board Steamship Celtic,
New York, USA.

 .. Beware lest ye offend any heart, lest ye speak against anyone in his absence, lest ye estrange yourselves from the servants of God. You must consider all His servants as your own family and relations. Direct your whole effort toward the happiness of those who are despondent, bestow food upon the hungry, clothe the needy, and glorify the humble. Be a helper to every helpless one, and manifest kindness to your fellow creatures in order that ye may attain the good pleasure of God. This is conducive to the illumination of the world of humanity and eternal felicity for yourselves. I seek from God everlasting glory in your behalf; therefore, this is my prayer and exhortation...

`Abdu'l-Bahá: The Promulgation of Universal Peace.

Summon ye the people to God and ...

... Summon ye the people to God and call the souls to the manners and conduct of the Supreme Concourse. To the orphans be ye kind fathers, and to the unfortunate a refuge and shelter. To the poor be a treasure of wealth, and to the sick a remedy and healing. Be a helper of every oppressed one, the protector of every destitute one, be ye ever mindful to serve any soul of mankind. Attach no importance to self-seeking, rejection, arrogance, oppression and enmity. Heed them not. Deal in the contrary way. Be kind in truth, not only in appearance and outwardly. Every soul of the friends of God must concentrate his mind on this, that he may manifest the mercy of God and the bounty of the Forgiving One. He must do good to every soul whom he encounters, and render benefit to him, becoming the cause of improving the morals and correcting the thoughts so that the light of guidance may shine forth and the bounty of His Holiness the Merciful One may encompass. Love is light in whatsoever house it may shine and enmity is darkness in whatsoever abode it dwell.
 O friends of God! Strive ye so that this darkness may be utterly dispelled and the Hidden Mystery may be revealed and the realities of things made evident and manifest.

Selected Writings of ‘Abdu’l-Bahá

پیام خطاب به بهائیان ایران ٢٧ آذر ١۳۹۳

بنای مشرق‌الأذکار تجلّی‌گاه قوای روحانی و کانون منضمّات و ملحقاتی است که به منظور رفاه نوع بشر و بروز و تحقّق ارادۀ جمعی برای خدمات همگانی تأسیس می‌گردد. این ملحقات شامل مراکز آموزشی، علمی، فرهنگی و اقدامات عام‌ّ المنفعه، مظهر آرمان‌های پیشرفت اجتماعی و تعالی معنوی با استفاده از علم و دانش بشری است و نشان می‌دهد که چون علم و دین با هم هماهنگ شوند راه‌گشای ارتقای مقام انسان و شکوفایی تمدّن ‌گردند. همان ‌طور که به خوبی مطّلع و به آن عاملید، نیایش و پرستش پروردگار اگرچه ریشه در فطرت بشری داشته و عامل ترقّی حیات معنوی است ولی باید منشأ ثمر و اثری در عالم وجود گردد و این جدایی‌نا‌پذیریِ عبادت و خدمتِ به هم‌نوع است که مؤسّسۀ مشرق‌الأذکار آن را تجسّم و تحقّق می‌بخشد.
 در این رابطه به ترجمۀ فارسی بیانی از حضرت ولیّ‌ عزیز امر الله توجّه فرمایید که می‌فرمایند: "عبادت بهائی هر قدر مفهومش متعالی و انجذابش شدید باشد ولی جدا از اقدامات اجتماعی و بشر‌دوستانه و مساعی آموزشی و علمیِ متمرکز در ملحقات مشرق‌الأذکار، هرگز نمی‌تواند نتایجی برتر از ثمرات ناچیز و غالباً زودگذر حاصله از تأمّلات زاهد گوشه‌گیر و یا عبادات عابد بی‌تحرّک داشته باشد. این‌چنین عبادتی نمی‌تواند به نفسِ عبادت‌کننده رضایت و نفعی پایدار ببخشد تا چه رسد به عامّۀ نوع بشر مگر آنکه در خدمت مجدّانه و خالصانه به عالم انسانی حلول و تجسّد یابد، خدمتی که ترویج آن اعظم موهبت ملحقات مشرق‌الأذکار است..."

دوستان عزیز و محبوب، جلسات دعا و مناجات در آن سرزمین مقدّس، در هر شهر، در هر محلّه، و در هر ده و قصبه، و دسترسی بیشتر دوستان و آشنایان به مناجات‌های بهائی، شما عزیزان را قادر می‌سازد تا بیش از پیش با برادران و خواهران روحانی خود در سراسر عالم در انتشار نور اتّحاد سهیم باشید. پس بدین سان و تا سر حدّ امکان بکوشید و بذر‌های مشارق ‌اذکار آینده و ملحقات عامّ ‌المنفعه‌اش را بیافشانید و هزاران هزار شمع نورانی در مقابل تاریکی ظلم و عدوان برافروزید.
 [امضا: بیت العدل اعظم]

Hearts must be changed

Fighting, and the employment of force, even for the right cause, will not bring about good results. The oppressed who have right on their side, must not take that right by force; the evil would continue. Hearts must be changed.
The rich must wish to give! Life in man should be like a flame, warming all with whom it comes into contact. The spiritually awakened are like to bright torches in the sight of God, they give light and comfort to their fellows.”

‘Abdu’l-Bahá in London

Bahá’u’lláh’s Principle of Collective Security

How clear, how prophetic, must sound the words uttered by Bahá’u’lláh in the light of recent international developments:—“Be united, O concourse of the sovereigns of the world, for thereby will the tempest of discord be stilled amongst you, and your peoples find rest. Should any one among you take up arms against another, rise ye all against him, for this is naught but manifest justice.”

“The time must come,” He, foreshadowing the tentative efforts that are now being made, has written, “when the imperative necessity for the holding of a vast, an all-embracing assemblage of men will be universally realized. The rulers and kings of the earth must needs attend it, and, participating in its deliberations, must consider such ways and means as will lay the foundations of the world’s Great Peace among men… Should any king take up arms against another, all should unitedly arise and prevent him.”

Shoghi Effendi: The World Order of Bahá’u’lláh. Page 192

From the beginning of human history ...

From the beginning of human history down to this time the world of humanity has not enjoyed a day of absolute rest and relaxation from conflict and strife. Most of the wars have been caused by religious prejudice, fanaticism and sectarian hatred. Religionists have anathematized religionists, each considering the other as deprived of the mercy of God, abiding in gross darkness and the children of Satan. For example, the Christians and Muslims considered the Jews satanic and the enemies of God. Therefore, they cursed and persecuted them. Great numbers of Jews were killed, their houses burned and pillaged, their children carried into captivity. The Jews in turn regarded the Christians as infidels and the Muslims as enemies and destroyers of the law of Moses. Therefore, they call down vengeance upon them and curse them even to this day...
When the light of Bahá’u’lláh dawned from the East, He proclaimed the promise of the oneness of humanity. He addressed all mankind, saying, “Ye are all the fruits of one tree... It is not becoming in man to curse another; it is not befitting that man should attribute darkness to another; it is not meet that one human being should consider another human being as bad; nay, rather, all mankind are the servants of one God; God is the Father of all; there is not a single exception to that law.

`Abdu'l-Bahá: The Promulgation of Universal Peace

A year has gone by so quickly...

Today is the 1st anniversary of passing of my dear sister-in-law, Roya.
I would like to share part of a prayer by Abdu’l-Bahá on this occasion.
 
... Bestow upon Thy heavenly handmaiden, O God, the holy fragrances born of the spirit of Thy forgiveness. Cause her to dwell in a blissful abode, heal her griefs with the balm of Thy reunion, and, in accordance with Thy will, grant her admission to Thy holy Paradise. Let the angels of Thy loving-kindness descend successively upon her, and shelter her beneath Thy blessed Tree.
 Thou art, verily, the Ever-Forgiving, the Most Generous, the All-Bountiful.

 ‘Abdu’l-Bahá

... the unity of the world of humanity...

At a time when warfare and strife prevailed among nations, when enmity and hatred separated sects and denominations and human differences were very great, Bahá’u’lláh appeared upon the horizon of the East, proclaiming the oneness of God and the unity of the world of humanity. He promulgated the teaching that all mankind are the servants of one God; that all have come into being through the bestowal of the one Creator; that God is kind to all, nurtures, rears and protects all, provides for all and extends His love and mercy to all races and people.

Inasmuch as God is loving, why should we be unjust and unkind? As God manifests loyalty and mercy, why should we show forth enmity and hatred? Surely the divine policy is more perfect than human plan and theory; for no matter how wise and sagacious man may become, he can never attain a policy that is superior to the policy of God.
Therefore, we must emulate the attitude of God, love all people, be just and kind to every human creature. We must consider all as the leaves, branches and fruit of one tree, children of one household; for all are the progeny of Adam. We are waves of one sea, grass of the same meadow, stars in the same heaven; and we find shelter in the universal divine Protector. If one be sick, he must be treated; the ignorant must be educated; the sleeping must be awakened; the dead must be quickened with life. These were principles of the teachings of Bahá’u’lláh.

`Abdu'l-Bahá: The Promulgation of Universal Peace