Trustworthiness: A Cardinal Bahá'í Virtue

 "Were a man in this day to adorn himself with the raiment of trustworthiness it
were better for him in the sight of God than that he should journey on foot towards the holy court and be blessed with meeting the Adored One and standing before His Seat of Glory. Trustworthiness is as a stronghold to the city of humanity, and as eyes to the human temple. Whosoever remaineth deprived thereof shall, before His Throne, be reckoned as one bereft of vision."

Extracts from the Writings of Bahá'u'lláh

... war is made for the satisfaction of ...

... war is made for the satisfaction of men’s ambition; for the sake of worldly gain to the few, terrible misery is brought to numberless homes, breaking the hearts of hundreds of men and women!
How many widows mourn their husbands, how many stories of savage cruelty do we hear! How many little orphaned children are crying for their dead fathers, how many women are weeping for their slain sons!
There is nothing so heart-breaking and terrible as an outburst of human savagery! I charge you all that each one of you concentrate all the thoughts of your heart on love and unity. When a thought of war comes, oppose it by a stronger thought of peace. A thought of hatred must be destroyed by a more powerful thought of love. Thoughts of war bring destruction to all harmony, well-being, restfulness and content.
Thoughts of love are constructive of brotherhood, peace, friendship, and happiness ...

`Abdu'l-Bahá, Paris Talks

The Prosperity of Humankind

Laying the groundwork for global civilization calls for the creation of laws and
institutions that are universal in both character and authority. The effort can begin only when the concept of the oneness of humanity has been wholeheartedly embraced by those in whose hands the responsibility for decision making rests, and when the related principles are propagated through both educational systems and the media of mass communication. Once this threshold is crossed, a process will have been set in motion through which the peoples of the world can be drawn into the task of formulating common goals and committing themselves to their attainment. Only so fundamental a reorientation can protect them, too, from the age-old demons of ethnic and religious strife. Only through the dawning consciousness that they constitute a single people will the inhabitants of the planet be enabled to turn away from the patterns of conflict that have dominated social organization in the past and begin to learn the ways of collaboration and conciliation.
“The well-being of mankind,” Bahá’u’lláh writes, “its peace and security, are unattainable unless and until its unity is firmly established.”

The Prosperity of Humankind

Chaos and confusion are daily increasing

On 10 February 1980, the Universal House of Justice addressed a letter in Persian to the Iránian believers residing in countries outside Irán.

Similarly, the Pen of the Centre of the Covenant has repeatedly prophesied the intolerable calamities which must beset this wayward humanity ere it heeds the life- giving Teachings of Bahá'u'lláh.
 “Chaos and confusion are daily increasing in the world. They will attain such intensity as to render the frame of mankind unable to bear them. Then will men be awakened and become aware that religion is the impregnable stronghold and the manifest light of the world, and its laws, exhortations and teachings, the source of life on earth.”
 Every discerning eye clearly sees that the early stages of this chaos have daily manifestations affecting the structure of human society; its destructive forces are uprooting time-honoured institutions which were a haven and refuge for the inhabitants of the earth in bygone days and centuries, and around which revolved all human affairs. The same destructive forces are also deranging the political, economic, scientific, literary, and moral equilibrium of the world and are destroying the fairest fruits of the present civilization. Political machinations of those in authority have placed the seal of obsolescence upon the root principles of the world's order. Greed and passion, deceit, hypocrisy, tyranny, and pride are dominating features afflicting human relations. Discoveries and inventions, which are the fruit of scientific and technological advancements, have become the means and tools of mass extermination and destruction and are in the hands of the ungodly.
Even music, art, and literature, which are to represent and inspire the noblest sentiments and highest aspirations and should be a source of comfort and tranquillity for troubled souls, have strayed from the straight path and are now the mirrors of the soiled hearts of this confused, unprincipled, and disordered age. Perversions such as these shall result in the ordeals which have been prophesied by the Blessed Beauty in the following words: "... the earth will be tormented by a fresh calamity every day and unprecedented commotions will break out." "The day is approaching when its [civilization's] flame will devour the cities."

(The Universal House of Justice from a letter dated 10 February 1980; Messages from the Universal House of Justice 1963-1986)

بزرگ‌داشت پنجاهمین سالگرد افتتاح مشرق‌الاذکار اروپا

لانگنهاین آلمان، ۹ ژوئیه ۲۰۱۴ (سرویس خبری جامعه بهائی) --- شخصیت‌های برجستۀ دینی و سیاسی در شروع برنامۀ جشن‌های پنجاهمین سالگرد افتتاح نخستین مشرق‌الاذکار بهائی در قارۀ اروپا در این محل گرد هم آمدند.
در مراسم افتتاحیه‌ای که در مرکز ملی بهائیان آلمان در روز سوم ژوئیه برگزار شد وزیر دولت فدرال و استاندار ایالت هسه، آقای آکسل وینترمه‌یر در حضور تقریباً ۱۳۰ نفر سخنرانی کرد. او در اظهاراتش از تعالیم بهائی برای ترویج «گفت‌وگویی که شاخص آن احترام نسبت به تمام ادیان است» تمجید نمود.آقای وینترمه‌یر اظهار داشت، «علت بسیاری از برخوردهای خشونت‌بار در جهان عدم مدارای مذهبی است، و صلح جهانی بدون صلح مذهبی ممکن نیست.»«مشرق‌الاذکار بهائی، در مقابل، نمادی است برای هم‌زیستی و مدارای مذهبی. آنجا همه با آغوش باز پذیرفته می‌شوند.»ریاست میز گرد ادیان در آلمان، روحانی محترم دکتر فرانتس برندل، نیز برای حضار سخنرانی کرد، و قدردانی خود را از شرکت بهائیان در گفت‌وگوی بین ‌ادیانی و از تلاش‌های جامعه‌سازیِ آنان بیان داشت.دکتر برندل اظهار داشت: «خصلت شما بهائیان نگرش صلح‌آمیز شما نسبت به دیگران است.»

بزرگ‌داشت پنجاهمین سالگرد افتتاح مشرق‌الاذکار اروپا

Say: If it be Our pleasure We shall render the Cause victorious through the power

of a single word from Our presence. He is in truth the Omnipotent, the All-Compelling. Should it be God’s intention, there would appear out of the forests of celestial might the lion of indomitable strength whose roaring is like unto the peals of thunder reverberating in the mountains. However, since Our loving providence surpasseth all things, We have ordained that complete victory should be achieved through speech and utterance, that Our servants throughout the earth may thereby become the recipients of divine good. This is but a token of God’s bounty vouchsafed unto them. Verily thy Lord is the All-Sufficing, the Most Exalted.

Tablets of Bahá’u’lláh, 

One coherent global programme

If Bahá’ís are to fulfil Bahá’u’lláh’s mandate, however, it is obviously vital that they come to appreciate that the parallel efforts of promoting the betterment of society and of teaching the Bahá’í Faith are not activities competing  for attention. Rather, are they reciprocal features of one coherent global programme. Differences of approach are determined chiefly by the differing needs and differing stages of inquiry that the friends encounter. Because free will is an inherent endowment of the soul, each person who is drawn to explore Bahá’u’lláh’s teachings will need to find his own place in the never-ending continuum of spiritual search. He will need to determine, in the privacy of his own conscience and without pressure, the spiritual responsibility this discovery entails. In order to exercise this autonomy intelligently, however, he must gain both a perspective on the processes of change in which he, like the rest of the earth’s population, is caught up and a clear understanding of the implications for his own life. The obligation of the Bahá’í community is to do everything in its power to assist all stages of humanity’s universal movement towards reunion with God. The Divine Plan bequeathed it by the Master is the means by which this work is carried out...

Bahá'í International Community, One Common Faith

"رگ جهان در دست پزشک دانا است

رگ جهان در دست پزشک دانا است درد را می بيند و بدانائی درمان ميکند هر روز را رازی است و هر سر را آوازی درد امروز را درمانی و فردا را درمان ديگر امروز را نگران باشيد و سخن از امروز رانيد ديده ميشود گيتی را دردهای بيکران فرا گرفته و او را بر بستر ناکامی انداخته مردمانی که از باده خود بينی سرمست شده‌اند پزشک دانا را از او باز داشته‌اند اينست که خود و همه مردمان را گرفتار نموده‌اند نه درد ميدانند نه درمان ميشناسند راست را کژ انگاشته‌اند و دوست را دشمن شمرده‌اند بشنويد آواز اين زندانی را بايستيد و بگوئيد شايد آنانکه در خوابند بيدار شوند بگو ای مردگان دست بخشش يزدانی آب زندگانی ميدهد بشتابيد و بنوشيد هر که امروز زنده شد هرگز نميرد و هر که امروز مرد هرگز زندگی نيابد ...

منتخباتى از آثار حضرت بهاءالله

9th July The Martyrdom of the Bab

On the morning of July 9, 1850 in Tabriz, a young Persian merchant known as the Báb was charged with apostasy and shot by order of the Prime Minister of the Persian Empire. The events surrounding his execution have been the subject of controversy among researchers, and are regarded as miraculous by Bahá'ís, who consider him to be a Manifestation of God.
The Báb and one of his companions were suspended on a wall and a large firing squad prepared to shoot. When the smoke cleared after the first firing of bullets, the Báb was missing. Reports continue by stating that the Báb was found back in his prison room finishing dictation to his secretary. Other sources, which include Persian and European reports, give a variety of accounts, some in agreement with the miracle-like Bahá'í story, and some indicating a less miraculous event. All agree that he survived the first firing squad, and was killed by the second. For many years after his death, the remains of the Báb were secretly transferred from place to place until they were brought to their final resting place at the Shrine of the Báb in Haifa on the middle terrace of the Bahá'í Gardens..

تبريز بلاانگيز, شرح شهادت حضرت ربّ اعلی

http://www.aeenebahai202.info/node/742

کوچه ها باریک،

قلب ها تاریک،

سایه شوم ستم پاشیده رنگ خون به روی مشهد اعلی،

تبریز بلا انگیز.

چشم و دل های خداوندان ظلم چون همیشه باز خوابیده.

در میان مردم عادی شهر،

این سخن گه گاه می آید به گوش،

ظهر فردا می کُشندش باب را،

حکم شرع اینست.

شاد می خندند بر خیز این خبر،

لیک ناله غم از دل یاران به اوج آسمان ها می رود چون دود،

ناله شان خاموش،

دستشان کوته ز هر کاری،

چشمشان گریان،

گریه شان بی اشک،

قلبشان دریایی از طوفان خون،

موج ها آرام.

در میان کوچه های تنگ تبریز بلا انگیز،

در میان چند داروغه نقطه اولی است می آید به چشم،

طلعت اعلی است می آید ز دور،

رأس بی سرپوش،

پای بی کف پوش،

چهره چون صبح بهار،

شاد شاد،

چشم ها دریای نور،

می درخشد پر سرور،

می درخشد پر غرور،

زیر لب گویان فدیت فی سبیلک یا بهاء،

روز روشن مهدی موعود را،

قائم آل محمد را به خواری می برند تا بگیرند حکم قتل از حجّت الاسلام ها،

آن یکی نادیده گفت،

حکم قتلش را نوشتم من ز پیش،

آن یکی تکرار کرد این جمله را،

سومین فتوا دهنده نیز گفت احتیاجی نیست دیداری دگر،

من نوشته ام حکم قتل باب را.

زان سپس سوی دگر حکم آمد،

حمزه می باید بگیرد جان باب،

چون که بشنید این سخن شد در غضب آن رادمرد،

گفت:

کار من جنگ است در میدان رزم،

من امیرم نیستم میر غضب تا بگیرم جان باب،

یک جوان بی گناه،

یک جوان بی پناه.

چون که بنشید این سخن میرنظام پس حسن را حکم قتل باب داد،

یک برادر حکم کرد یک برادر حکم راند،

پس حسن خان گفت:

سام خان ارمنی باید بگیرد جان باب،

چون که بشنید این سخن را سامخان،

همچو حشمت الدوله گفت: کار من جنگ است با روس و پروس،

من امیرم نیستم میر غضب تا بگیرم جان باب یک جوان بی گناه،

یک جوان بی دفاع،

گفت والی: حکم شرع این است و تو مجبوری از اجرای دستورات او.

سامخان در فکر رفت،

پس به سوی حضرت اعلی شتافت،

معروض داشت: ای که گویی مظهر حقّی،

من امیرم نیستم میر غضب،

من نمی خواهم که نام خویش را ننگین کنم،

دست خود با خون تو رنگین کنم.

لیک این چنین است حکم سلطان قجر،

امر شرع این است،

گر تو هستی مظهر ربّ جلیل،

کاری بکن،

نام من با این عمل ننگین مکن،

دستم من با خون خود رنگین مکن.

حضرت اعلی تبّسم کرد و گفت:

گر که در دل راست می گویی به من،

مطمئن بر فضل حق باش و برو آن چه می گوید آن کن،

من نجاتت می دهم.

سامخان ارمنی آرام شد.

سر فرو آورد و رفت.

شام آخر در رسید.

در فضای حبس اعلی بوی غم پیچیده بود.

در حضور حضرت نقطه دو کاتب با انیس بی قرار غرق در دریای احزان،

قلبشان نالان به زیر پتک غم،

چشمشان گریان ز ظلم ظالمان،

حضرت اعلی به ایشان گفت:

ای یاران من،

نیک می دانم که فردا وقت ظهر من به دست دشمنان امر حق می شوم کشته.

لیک مایلم جام فدا نوشم ز دست دوست

آیا کدامین از شما بر طبق میل من می کند اقدام؟

می دهد جام فدا در دست من؟

آن دو کاتب مات و مبهوت از بیان حضرت اعلی،

اشک ریزان سر بپیچیدند از فرمان دوست.

زان میان آن انیس بی قرار،

عاشق بی قید و شرط،

راست برپا خواست و گفت:

جان فدای حضرت محبوب اعلی،

انت مولائی و من بنده فرمان گذار،

هر چه گویی، هر چه خواهی آن کنم،

گر که خواهی جان دهی با دست من در راه حق من غلامم،

بنده ام، فرمان برم،

من که باشم که میل خود بر میل تو رجحان دهم؟

آن کنم چون امر توست.

حضرت اعلی تبسّم کرد و گفت:

حد همین باشد وفا و عشق را.

مژده بادت ای انیس،

ظهر فردا در کنار من چو من جان می دهی در راه دوست،

آن که این آوازه ها از حضرت والای اوست.

مژده بادت تا ابد باقی بماند جسم تو با جسم من روح تو با روح من.

صبح فردا دور میدان فدا از مردمی غافل ز حق،

بر بام ها بر کوی و برزن موج می زد.

مردمی بینا و نابینا به دل،

مردمی با گوش سر بی گوش جان.

زان سپس میر غضب آمد و گفت:

وقت نجوا نیست کوته کن سخن، خیز و با من آی وقت مردن است.

حضرت اعلی به او فرمود:

ای میر غضب!

گر تمام قدرت دنیا مرا منع سخن گفتن کنند،

باز می گویم سخن،

تا به پایان آورم بر حسب امر حق کلام.

چون که بشنید این سخن میر غضب با تشدّد گفت یک بار دگر:

وقت نجوی نیست کوته کن سخن،

خیز و با من آی وقت مردن است.

دور میدان فدا از مردمی غافل زحق بر بام ها،

بر کوی و برزن موج می زد،

مردمی بینا و نابینا به دل،

با گوش سر بی گوش جان.

ربّ اعلی در کنار عاشق صادق انیس بی قرار بسته گردیدند با هم،

سوی دیگر سامخان ارمنی با هفتصد و پنجاه سرباز مسلح در سه صف،

مطمئن بر فضل حق فرمان آتش داد،

آتش!

چونکه دود حاصله از بین رفت،

غرق دریای شگفتی گشت خلق لا شعور،

چون که باب آنجا نبود و انیس در جای خود راحت و سالم به پا ایستاده بود.

عده ای فریاد بر آوردند این سحر است،

این جادوست.

عده ای گفتند: نه این معجزه است،

او مظهر حق است،

او به سوی آسمان ها پرکشید همچون مسیح.

عده ای گفتند: نه او در میان دود ها جان خود از معرکه بیرون بِبُرد،

یار خود تنها گذاشت،

او گریخت.

عاقبت آن مظهر امر خدا را در همان حجره کنار دوستانش یافتند،

حضرت اعلی سخن می گفت باز،

با دو کاتب حرف می زد.

چون که فراش حسن خان وضع را این سان بدید،

سجده کرد طالب عفو خدا گردید و گفت:

توبه کردم،

عذر می خواهم،

گناه من ببخش.

رب اعلی مظهر لطف خدا فرمود:

بخشیدم تو را.

باز سجده کرد.

زان سپس او اشک ریزان رفت و دست از ظلم خود کوتاه کرد،

شغل خود را ترک گفت.

آن دگر میر غضب آمد.

حضرت اعلی به او فرمود:

حاضرم تا که جان در راه محبوب بها قربان کنم.

هر چه می خواهی بکن بی گمان دست خواهی یافت بر آمال خویش.

باز بستند عاشق و معشوق را.

لیک جای سامخان ارمنی،

مردی دگر با نام آقا جان خمسه،

با فوجی همه از شیعیان با هفتصد و پنجاه سرباز مسلح،

در سه صف آتش گشودند.

عاقبت بر حسب گفتار رسول و آله،

قائم آل محمد شد شهید.

رمس اعلی،

جسم عاشق شد مشبک گوشت با گوشت،

استخوان با استخوان مخلوط گشت،

ناله غم از دل یاران به سوی آسمان ها شد چو دود،

ناله چون خاموش،

چشمشان گریان،

قلبشان دریایی از طوفان خون،

روز روشن چو شب تاریک گشت زان که طوفان بلا برخاست.

سایه شوم ستم پاشید رنگ خون بر روی مشهد اعلی،

تبریز بلاانگیز.

و اینک در سراسر پهنه گیتی،

هزاران مرد و زن،

از هزاران مرز و بوم،

از هر نژاد و رنگ و خون،

با دلی روشن زمهر نور دوست،

در ره اعلای امرش جان به کف آماده اند.

با سری گرم از می عشق خداوند فدا،

ربّ اعلی،

نقطه اولی،

مژده گویان این ندا در می دهند:

از پس صبح هدایت آفتاب حضرت ابهی عیان گردیده است. گر سعادت در جهان خواهی هیچ راهی نیست جز راه بهاء.

• اشعارى از جناب هوشنگ محمودى

The oneness of humanity and its happiness are dependent on ...

 "One of the potentialities hidden in the realm of humanity was the capability or capacity of womanhood. Through the effulgent rays of divine illumination the capacity of woman has become so awakened and manifest in this age that equality of man and woman is an established fact….
And let it be known once more that until woman and man recognize and realize equality, social and political progress here or anywhere will not be possible. For the world of humanity consists of two parts or members: one is woman; the other is man. Until these two members are equal in strength, the oneness of humanity cannot be established, and the happiness and felicity of mankind will not be a reality. God willing, this is to be so.

`Abdu'l-Bahá, A Compilation on Women

The Relation between Thought and Action ..

The reality of man is his thought, not his material body. The thought force and the animal force are partners. Although man is part of the animal creation, he possesses a power of thought superior to all other created beings. If a man’s thought is constantly aspiring towards heavenly subjects then does he become saintly; if on the other hand his thought does not soar, but is directed downwards to centre itself upon the things of this world, he grows more and more material until he arrives at a state little better than that of a mere animal.
Thoughts may be divided into two classes:
(1st) Thought that belongs to the world of thought alone.
(2nd) Thought that expresses itself in action.
Some men and women glory in their exalted thoughts, but if these thoughts never reach the plane of action they remain useless: the power of thought is dependent on its manifestation in deeds.

 `Abdu'l-Bahá,  Paris Talks

Let each morn be better ...

O peoples of the world! Forsake all evil, hold fast that which is good. Strive to be shining examples unto all mankind, and true reminders of the virtues of God amidst men. He that riseth to serve My Cause should manifest My wisdom, and bend every effort to banish ignorance from the earth. Be united in counsel, be one in thought. Let each morn be better than its eve and each morrow richer than its yesterday. Man's merit lieth in service and virtue and not in the pageantry of wealth and riches.
Take heed that your words be purged from idle fancies and worldly desires and your deeds be cleansed from craftiness and suspicion. Dissipate not the wealth of your precious lives in the pursuit of evil and corrupt affection, nor let your endeavours be spent in promoting your personal interest.
Be generous in your days of plenty, and be patient in the hour of loss. Adversity is followed by success and rejoicings follow woe. Guard against idleness and sloth, and cling unto that which profiteth mankind, whether young or old, whether high or low. Beware lest ye sow tares of dissension among men or plant thorns of doubt in pure and radiant hearts.

 Bahá'u'lláh, LAWḤ-I-HIKMAT (Tablet of Wisdom)

God, Faith, and Immortality

"Bahá'ís believe that there is only one God, the Creator of the universe.
Throughout history, God has revealed Himself to humanity through a series of divine Messengers, each of Whom has founded a great religion. The Messengers have included Abraham, Krishna, Zoroaster, Moses, Buddha, Jesus, and Muhammad. This succession of divine Teachers reflects a single historic "plan of God" for educating humanity about the Creator and for cultivating the spiritual, intellectual, and moral capacities of the race. The goal has been to develop the innate noble characteristics of every human being, and to prepare the way for an advancing global civilization. Knowledge of God's will for humanity in the modern age, Bahá'ís believe, was revealed just over one hundred years ago by Bahá'u'lláh, Who is the latest of these divine Messengers."

God, Faith, and Immortality