LIBERATION FROM OPPRESSION

It is the duty of society to provide education for each individual so that every human being is fully supported in his or her quest for the spiritual qualities and attributes of character that lie potential within, that are in full accord with her/his own spiritual nature. Society has quite obviously failed to provide this kind of environment, and it is because the time has come for these conditions to be changed that the Manifestation of God has come to the earth. The Manifestation comes to provide true education, education in the realities, education that liberates oppressed souls.

  The way Bahá’u’lláh defines "oppression" in The Kitáb-i-íqán we may find some interesting clues to our present predicament. 

"What 'oppression' is greater than that which hath been recounted? What 'oppression' is more grievous than that a soul seeking the truth, and wishing to attain unto the knowledge of God, should know not where to go for it and from whom to seek it? For opinions have sorely differed, and the ways unto the attainment of God have multiplied. This 'oppression' is the essential feature of every Revelation. Unless it cometh to pass, the Sun of Truth will not be made manifest. For the break of the morn of divine guidance must needs follow the darkness of the night of error. For this reason, in all chronicles and traditions reference hath been made unto these things, namely that iniquity shall cover the surface of the earth and darkness shall envelop mankind."
Bahá’u’lláh, The Kitáb-i-íqán, pp. 31-32

Development of spiritual qualities

The development of spiritual qualities is entirely dependent on both the love of God and the fear of God. Many passages from the Writings clarify our understanding of these two essential forces of our spiritual lives. 'Abdu'l-Bahá says:

"For love of God and spiritual attraction do cleanse and purify the human heart and dress and adorn it with the spotless garment of holiness; and once the heart is entirely attached to the Lord, and bound over to the Blessed Perfection, then will the grace of God be revealed.
"This love is not of the body but completely of the soul. And 'those souls whose inner being is lit by the love of God are even as spreading rays of light, and they will shine out like stars of holiness in a pure and crystalline sky. For true love, real love, is the love for God, and this is sanctified beyond the notions and imaginings of men."

Bahá'u'lláh says:

"He that seeketh to be a helper of God in this Day, let him close his eyes to whatever he may possess, and open them to the things of God. Let him cease to occupy himself with that which profiteth him, and concern himself with that which shall exalt the all-compelling name of the Almighty. He should cleanse his heart from all evil passions and corrupt desires, for the fear of God is the weapon that can render him victorious, the primary instrument whereby he can achieve his purpose. The fear of God is the shield that defendeth His Cause, the buckler that enableth His people to attain to victory. It is a standard that no man can abase, a force that no power can rival. By its aid, and by the leave of Him Who is the Lord of Hosts, they that have drawn nigh unto God have been able to subdue and conquer the citadels of the hearts of men."

 Excepts from 'Walking together on the Path of Service'

Our True Wealth

The light that reflects in a mirror is its wealth. Without the light, the mirror is worth little. Our spiritual qualities, our knowledge, our service to humanity constitute our true wealth. Material possessions are necessary and acceptable, but only if they are used for the promotion of human virtue and happiness. Bahá'u'lláh says:

"Man's merit lieth in service and virtue and not in the pageantry of wealth and riches. Take heed that your words be purged from idle fancies and worldly desires and your deeds be cleansed from craftiness and suspicion. Dissipate not the wealth of your precious lives in the pursuit of evil and corrupt affection, nor let your endeavors be spent in promoting your personal interest."

'Abdu'l-Bahá says:

"the happiness and greatness, the rank and station, the pleasure and peace, of an individual have never consisted in his personal wealth, but rather in his excellent character, his high resolve, the breadth of his learning, and his ability to solve difficult problems

Shoghi Effendi tells us:

"The chosen ones of God … should not look at the depraved conditions of the society in which they live, nor at the evidences of moral degradation and frivolous conduct which the people around them display. They should not content themselves merely with relative distinction and excellence. Rather they should fix their gaze upon nobler heights by setting the counsels and exhortations of the Pen of Glory as their supreme goal. Then it will be readily realized how numerous are the stages that still remain to be traversed and how far off the desired goal lies-a goal which is none other than exemplifying heavenly morals and virtues."

 Excepts from 'Walking together on the Path of Service'

."

The Most Great Name beareth Me witness!…

The Most Great Name beareth Me witness! How sad if any man were, in this Day, to rest his heart on the transitory things of this world! Arise, and cling firmly to the Cause of God. Be most loving one to another. Burn away, wholly for the sake of the Well-Beloved, the veil of self with the flame of the undying Fire, and with faces joyous and beaming with light, associate with your neighbor. Ye have well observed, in all its aspects, the behavior of Him Who is the Word of Truth amidst you. Ye know full well how hard it is for this Youth to allow, though it be for one night, the heart of any one of the beloved of God to be saddened by Him.

The Word of God hath set the heart of the world afire; how regrettable if ye fail to be enkindled with its flame! Please God, ye will regard this blessed night as the night of unity, will knit your souls together, and resolve to adorn yourselves with the ornament of a goodly and praiseworthy character. Let your principal concern be to rescue the fallen from the slough of impending extinction, and to help him embrace the ancient Faith of God. Your behavior towards your neighbor should be such as to manifest clearly  the signs of the one true God, for ye are the first among men to be re-created by His Spirit, the first to adore and bow the knee before Him, the first to circle round His throne of glory. I swear by Him Who hath caused Me to reveal whatever hath pleased Him! Ye are better known to the inmates of the Kingdom on high than ye are known to your own selves. Think ye these words to be vain and empty? Would that ye had the power to perceive the things your Lord, the All-Merciful, doth see—things that attest the excellence of your rank, that bear witness to the greatness of your worth, that proclaim the sublimity of your station! God grant that your desires and unmortified passions may not hinder you from that which hath been ordained for you.

نوروز و آئین بهائی

http://www.aeenebahai77.info/node/415

ملت عزیز ایران ، ما بهائیان ساکنین اروپا ، امریکا ، استرالیا ، افریقا و آسیا در پنج قاره عالم عید نوروز را به شما تبریک می گوئیم. ما از قبائل اسکیمو ، زولو ، آپاچی ، آبا ، آچینی ، زاپیتو ، آیویی ، آمارایی ، ربایی ، کرتی ، مائوری ، کوموری ، تیکره ای ، سارایی ، گو آیمی ، ایقوری ، پلنتی ، ایروکوی ، لاکوآتی ، یامی ، پری پری و ... هستیم.
ما ساکن بلغارستان ، رومانی ، نیوزلند ، آرژانتین ، ایرلند ، فرانسه ، نپال ، چین ، هندوستان ، ایالات متحده امریکا ، پرو ، شیلی ، زامبیا ، ایران ، کنیا ، مصر ، الجزائر ، مراکش ، هنگ کنگ ، فیلیپین ، مالزیا ، روسیه ، آلبانی ، فیجی ، پاکستان ، ازبکستان ، عراق ، سورینام ، گینه بیسائو ، ساموآ ، صربستان ، گروئنلند و ... هستیم.
ما از نژاد سفید ، زرد ، سیاه و سرخ هستیم.  ما از سابقه دینی بودائی ، برهمائی ، مسیحی ، زردشتی ، مسلمان ، یهودی و شینتو هستیم. ما ساکن روستاهای دور افتاده کوه های آند در آمریکای جنوبی ، جنگل های استوائی افریقا ، جزائر دور افتاده اقیانوس آرام ، شهر های پر جمعیت اروپا و امریکا و روستاهای یخ بسته قطب شمال هستیم.
ما بهائیان نیز اینک مثل شما مردم عزیز ، در کشور مقدس ایران عید نوروز را جشن می گیریم. در این روز که برای همه ما بهائیان جهان یک تعطیلی دینی محسوب می شود به ذکر و ثنای خداوند می پردازیم. نعمت ایمان به دیانت بهائی و حضرت بهاءالله را قدر می دانیم. از اینکه حضرت بهاءالله را بعنوان پیامبر خداوند برای این دوره شناخته ایم افتخار می کنیم. در این روز مبارک از سراسر جهان توجه به کشور مقدس ایران می نمائیم و برای پیروزی و سر بلندی و آبادانی آن دعا می کنیم. آرزو می کنیم که آن مرز و بوم را زیارت کنیم و آن خاک پاک را ببوسیم و ببوئیم و طوطیای چشم خویش سازیم. نهایت آرزوی ما خدمت به آن خاک تابناک و شما ملت شریف است. چرا که شما هم وطنان حضرت بهاءالله هستید و آن کشور مقدس مهد دیانت بهائی و گهواره این آئین الهی است. آن خورشید درخشان از افق ایران طلوع نمود و آن شمس نورانی ، اول بار از آسمان ایران درخشیدن آغاز کرد.

 حضرت باب اعظم از شیراز پر رمز و راز ظهور نمود و سراسر آن مرز و بوم را به تبعید پیمود و نهایتاً در تبریز سینه مالامال از عشق و محبتش هدف صدها گلوله شد.
حضرت بهاءالله خاندان مبارکش اهل نور مازندران بود. در طهران متولد شدند و در زندان سیاه چال همان شهر چهار ماه طاقت فرسا در زیر کند و زنجیر سپری نمودند تا ما مردم جهان آزاد زندگی کنیم. هزاران جان پاک از مومنین اولیه این دیانت خون خویش را برای رشد درخت ایمان ما فدا نمودند.
حال چون ابتدای این ظهور و شروع تابش این خورشید است قدر آن بر همگان معلوم نیست. همانند طلوع خورشید محمدی از افق حجاز و ظهور نیر عیسوی از ناصره.
آیا شما ملت هوشمند با آن سابقه درخشان و تمدن بی نظیر قدر این موهبت را می دانید؟
آیا می دانید خداوند بی مانند چه تاج گرانبهائی بر سر شما گذارده است؟
آیا شما هم وطنان حضرت بهاءالله توجه نموده اید خداوند چه عزتی برایتان مقدر فرموده؟
آیا شما ملت عزیز می دانید بخاطر ظهور این دو خورشید تابان از آسمان ایران ، آینده و مستقبل ایران چقدر با شکوه و با عظمت است و حکومت ایران محترم ترین حکومات عالم خواهد شد؟
خوشا بحال شما ! ما آرزو می کنیم ای کاش خورشید بهاءالله از کشور ما و در بین ملت ما طلوع می نمود.
آیا ملت شریف ایران می داند این نهضت روحانی که از ایران ظهور نموده است  ، اینک سراسر پهنه گیتی را در بر گرفته و بیش از 2100 قوم و قبیله و نژاد را در زیر خیمه یکرنگ خود در آورده؟ آیا هیچ وقت در تاریخ ایران ملاحظه شده است فردی ایرانی این چنین بر جهان تاثیر بگذارد؟
آیا شما میدانید آثار بهاءالله که در بین ما مردم جهان منتشر شده است به بیش از 800 زبان اصلی و لهجه های محلی ترجمه شده است و اینک روح و روان میلیون ها نفر را حیات می بخشد؟ حقیقتاً کدام شخصیت تاکنون از ایران ظهور نموده است که این چنین آثارش مورد استقبال جهانیان واقع شده باشد؟
ما بهائیان در سراسر عالم ، ما سرخپوستان کانادا ، مایاها ، ازبک ها ، انیکاها در امریکای جنوبی ، ما اسکیموها در قطب شمال ، ما اهالی گینه استوائی ، سومالی ، روآندا ، بروندی در افریقا همراه شما عید نوروز را جشن می گیریم و به زبان فارسی که زبان نزول وحی الهی به حضرت بهاءالله است عشق می ورزیم و از اینکه موهبت ایمان به حضرت بهاءالله را بدست آوردیم به خود می نازیم و به خود می بالیم و سر به آسمانها می سائیم و این مناجات عبدالبها را ورد زبان خود می سازیم  و در ساعات دعا و راز و نیاز چنین می خوانیم :

بنام يزدان مهربان
پاک يزدانا ! خاک ايران را از آغاز مشکبيز فرمودی و شور انگيز و دانش خيز و گوهر ريز. از خاورش همواره خورشيدت نور افشان و در باخترش ماه تابان نمايان. کشورش مهر پرور و دشت بهشت آسايش پر گل و گياه جان پرور و کهسارش پر از ميوهء تازه و تر و چمن زارش رشک باغ بهشت. هوشش پيغام سروش و جوشش چون دريای ژرف        پر خروش. روزگاری بود که آتش دانشش خاموش شد و اختر بزرگواريش پنهان در زير روپوش. باد بهارش خزان شد و گلزار دلربايش خارزار. چشمه شيرينش شور گشت و بزرگان نازنينش آواره و دربدر هر کشور. دور پرتوش تاريک شد و رودش آب باريک تا آنکه دريای بخششت به جوش آمد و آفتاب دهش دردميد و بهار تازه رسيد و باد جانپرور وزيد و ابر بهمن باريد و پرتو آن مهرپرور تابيد. کشور بجنبيد و خاکدان ، گلستان شد و خاک سياه ،  رشک بوستان گشت. جهان جهانی تازه شد و آوازه بلند گشت. دشت و کهسار سبز و خرّم شد و مرغان چمن به ترانه و آهنگ همدم شدند. هنگام شادمانی است، پيغام آسمانی است ، بنگاه جاودانی است. بيدار شو ، بيدار شو. ای پروردگار بزرگوار! حال انجمنی فراهم شده و گروهی همداستان گشته که به جان بکوشند تا از آن باران بخششت بهره به ياران دهند و کودکان خود را به نيروی پرورشت در آغوش هوش پرورده ، رشک دانشمندان نمايند. آئين آسمانی بياموزند و بخشش يزدانی آشکار کنند.  پس ای پروردگار مهربان! تو پشت و پناه باش و نيروی بازو بخش تا به آرزوی خويش رسند و از کم و بيش در گذرند و آن مرز و بوم را چون نمونه جهان بالا نمايند .   ع ع

پیام نوروزی1390 خورشیدی بیت عدل اعظم الهی خطاب به بهائیان ایران

  شهرالبهاء ۱۶۸
۱  فروردین  ۱۳۹۰

ستایندگان اسم اعظم در مهد امر الله ملاحظه فرمایند

دوستان عزیز و باوفا،

(۱) فرارسیدن نوروز باستانی، جشن فرخندۀ ایرانی، پایان ایّام مبارک صیام و حلول سال نو را مغتنم شمرده اشواق قلبیّۀ خود را به فرد فرد شما عزیزان، بندگان حضرت رحمان و از طریق شما به تمامی ملّت شریف ایران ابلاغ می‌داریم.

(۲) از جمله سنن معمول در بین ملل آن است که روزی را برای شادمانی عمومی تعیین ‌می‌نمایند، در نهایت سرور و حبور به ملاقات یکدیگر می‌پردازند و به آشتی و محبّت روی ‌می‌آورند. نوروز یادآور شکوه و عظمت ایران باستان و نمادی از بزرگی و فخر دیرین این ملّت نازنین است.  این سنّت پسندیده فرصتی است برای مسرّت همگانی، شفقت و مهربانی، به دور افکندن کینه‌ و دشمنی و نو شدن درونی و برونی. ایرانیان از دیرباز این روز پیروز را فرخنده و مبارک شمرده آن را تقدیس و تکریم کرده و به شادی و سرور پرداخته‌اند. بهائیان عالم نیز از هر قوم و نژاد در بیش از ۲۰۰ مملکت و سرزمین این روز پرشکوه را با همان نام زیبای "نوروز" جشن می‌گیرند و بر طبق نصایح حضرت عبدالبهاء می‌کوشند که ثمرۀ چنین روز خجسته‌ای تنها "محصور در سرور و شادمانی" نماند بلکه سرآغاز اقداماتی شایان در جهت خیر و رفاه همگان باشد.

(۳) سالی که گذشت شاهد استمرار تضییقات و ادامۀ شداید و ستم‌های ناروا بر شما عزیزان درگاه کبریا بود. مرتکبین اصلی این ظلم و ستم براستی کسانی هستند که اهریمنِ جهل و تعصّب روح و قلب‌شان را تسخیر نموده و آنان را از نیکی و بزرگ‌منشی بازداشته است به طوری که عامل خشونت و شقاوت نسبت به هم‌نوع گشته و خود را از الطاف الهی محروم ساخته‌اند.  عدّۀ دیگری از هم‌وطنان شما نیز در حالی که به بی‌گناهی شما معترف و قلباً مایلند که عدالت را در حقّ شما مجری دارند به علّت جوّ امنیّتی موجود دستورات رؤسای خود را با اکراه اجرا می‌کنند و در این ظلم و ستم سهیم می‌شوند.

(۴) سپاس پرودگار یکتا را که در همین سال چه در داخل و چه در خارج، شاهد هم‌بستگی جمع بی‌شماری از ایرانیان شریف و روشن‌ضمیر بودید.  ندای سازمان‌های مدنی ملّی و بین‌المللی را در حمایت از آزادی و شرافت انسانی خویش شنیدید، از صدور قطع‌نامه‌ها و بیانیّه‌های متعدّد در مجالس ملّی و بین‌المللی در دفاع از حقوق حقّۀ خود مطّلع شدید و با پایداری و استقامت آرام و سازندۀ خود تحسین و ستایش جهانیان را جلب نمودید. برادران و خواهران روحانی شما نیز در سراسر عالم با الهام ‌گرفتن از خدمات و فداکاری‌های شما با عزمی راسخ‌ و روحی مصمّم‌ در میادین خدمت به پیش رفتند و همواره در دعا و مناجات‌ به آستان حضرت یزدان به یاد شما عزیزان بودند.

(۵) موجب مسرّت این مشتاقان است که از مطالعۀ پیام رضوان ۱۶۷ بدیع و تأمّل در موفّقیّت مجهودات پیروان جمال اقدس ابهی در سراسر جهان در اجرای نقشۀ پنج‌ساله و یادگیری طرق کمک به افزایش توان‌مندی معنوی مردم برای به عهده‌ گرفتن مسئولیّت پیشرفت روحانی، اجتماعی و عقلانی خود بهرۀ وافر بردید و هم‌چنان که در پیام مزبور آمده است به ایفای نقش خود در این مشروع ملکوتی به نحو احسن ادامه دادید.  مرحلۀ بعدی مشروع عظیمی که جامعۀ بهائی عالم به آن اشتغال دارد در رضوان ۱۶۸ آغاز خواهد شد. پیام مورّخ ۲۸ دسامبر ۲۰۱۰ این جمع خطاب به مشاورین محترم قارّه‌ای تمهیدات نقشه را توضیح داده است. بهائیان در سراسر گیتی با اشتیاق به کسب موفّقیّت‌هایی شایان در اجرای نقشۀ جدید چشم دوخته‌اند و فرد فرد شما عزیزان نیز از پیر و جوان با جدّیّت کامل و تا جایی که اوضاع اجتماعی‌ اجازه ‌دهد، چه از طریق انجام فرایض روحانی فردی و چه با استفاده از دیگر امکانات موجود، در راه خدمت کوشا خواهید بود.

(۶) عالم در هیجان است و سیل خروشان تحوّلات با سرعت و قوّتی بی‌سابقه در جریان. نظم و ترتیب دیرینۀ عالم دست‌خوش تزلزل گشته و دگرگونی‌های شگرفی که در روابط بشری در همۀ سطوح رخ داده تجدید نظری بنیادین در کلّیّۀ جنبه‌های حیات انسانی را طلب می‌کند. کشور ایران البتّه از این مقتضیات زمان برکنار نیست. ملاحظه فرمایید که با چه عزم جزمی مردم آن سرزمین در بنای جامعه‌ای پیشرفته و سربلند می‌کوشند و در این راه از تحمّل هیچ عذابی دریغ ندارند. موسم نوروز و تازگی طبیعت فرصت مناسبی برای تجدید قوای روحانی و بازنگری امور وجدانی و معنوی فراهم می‌سازد. شایسته است که در این بهار دل‌انگیز که نمادی از بهار روحانی است در مکالمات هدف‌مند خود با همسایگان، دوستان، آشنایان، همکاران و هم‌فکران، در مورد آنچه موجب توان‌مندی انسان برای کمک به رفاه مادّی و معنوی دیگران می‌شود به تبادل افکار پردازید و در چگونگی بنای اجتماعی که در آن استعداد‌های هر فرد بدون توجّه به پیشینۀ قومی، مذهبی، جنسی و یا طبقاتی شکوفا می‌شود، تاٴمّل فرمایید.  به اتّفاق در بارۀ هدف واقعی عالم هستی و زندگی دنیوی تفکّر و تعمّق نمایید، زیبایی و کارآیی جامعه‌ای مبتنی بر اصل وحدت در کثرت را در نظر گیرید و در مورد شرافت ذاتی انسان که او را قادر می‌سازد تا سعادت خود را در سعادت دیگران ببیند به بحث و گفتگو مشغول شوید. ظالمان را به خداوند واگذارید و این بیان مبارک را به خاطر آورید که می‌فرمایند: "ای ظالمان ارض از ظلم دست خود را کوتاه نمایید که قسم یاد نموده‌ام از ظلم احدی نگذرم." ورای مصائبی که شما را از هر جهت احاطه نموده بنگرید و به بینش شکوهمند این امر اعظم که اصلاح عالم و سعادت امم است ناظر باشید. با تأسّی به حیات هیاکل مقدّسۀ امر الله و نیاکان روحانی خود و بر طبق مثل بارزی که خود در طیّ سی سال گذشته به جهانیان ارائه داده‌اید در شداید صبور و بردبار بمانید، به فداکاری‌های الهام‌بخش خود ادامه دهید و سهم خود را در بنای جهان و ایرانی متّحد، آباد و آزاد بیش از پیش ادا نمایید.

در اعتاب مقدّسۀ علیا به یاد فرد فرد شما عزیزان هستیم.

[امضا: بیت العدل اعظم]

Prayer for Naw-Rúz

Praised be Thou, O my God, that Thou hast ordained Naw-Rúz as a festival unto those who have observed the Fast for love of Thee and abstained from all that is abhorrent unto thee.  Grant, O my Lord, that the fire of Thy love and the heat produced by the Fast enjoined by Thee may inflame them in Thy Cause, and make them to be occupied with Thy praise and with remembrance of Thee.

Since thou hast adorned them, O my Lord, with the ornament of the Fast prescribed by Thee, do Thou adorn them also with the ornament of Thine acceptance, through Thy grace and bountiful favor.  For the doings of men are all dependent upon Thy good-pleasure, and are conditioned by Thy behest.  Shouldst Thou regard him who hath broken the Fast as one who hath observed it, such a man would be reckoned among them who from eternity had been keeping the Fast.  And shouldst Thou decree that he who hath observed the Fast hath broken it, that person would be numbered with such as have caused the Robe of Thy Revelation to be stained with dust, and been far removed from the crystal waters of this living Fountain.
Thou art He through Whom the ensign “Praiseworthy art Thou in Thy works” hath been lifted up, and the standard “Obeyed art Thou in Thy behest” hath been unfurled.  Make known this Thy station, O my God, unto Thy servants, that they may be made aware that the excellence of all things is dependent upon Thy bidding and Thy word, and the virtue of every act is conditioned by Thy leave and the good pleasure of Thy will, and may recognize that the reins of men's doings are within the grasp of Thine acceptance and Thy commandment.  Make this known unto them, that nothing whatsoever may shut them out from Thy Beauty, in these days whereon the Christ exclaimeth: “All dominion is Thine, O Thou the Begetter of the Spirit (Jesus)”; and Thy Friend (Muhammad) crieth out: “Glory be to Thee, O Thou the Best-Beloved, for that Thou hast uncovered Thy Beauty, and written down for Thy chosen ones what will cause them to attain unto the seat of the revelation of Thy Most Great Name, through which all the peoples have lamented except such as have detached themselves from all else except Thee, and set themselves towards Him Who is the Revealer of Thyself and the Manifestation of Thine attributes.”

He Who is Thy Branch and all Thy company, O my Lord, have broken this day their fast, after having observed it within the precincts of Thy court, and in their eagerness to please Thee.  Do Thou ordain for Him, and for them, and for all such as have entered Thy presence in those days all the good Thou didst destine in Thy Book.  Supply them, then, with that which will profit them, in both this life and in the life beyond.
Thou, in truth, art the All-Knowing, the All-Wise.

Bahá’u’lláh

عید نوروز مبارک

ای بلبلان الهی از خارستان ذلّت بگلستان معنوی بشتابید وای یاران ترابی قصد آشیان روحانی فرمائید مژده بجان دهید که جانان تاج ظهور بر سر نهاده و ابوابهای گلزار قِدم را گشوده چشم‌ها را بشارت دهید که وقت مشاهده آمد و گوش‌ها را مژده دهید که هنگام استماع آمد دوستان بوستانِ شوق را خبر دهید که یار بر سر بازار آمد و هدهدان سبا را آگه کنید که نگار اذن بار داده ای عاشقان روی جانان غم فراق را بسرور وصال تبدیل نمائید و سمّ هجران را به شهد لقا بیامیزید اگر چه تا حال عاشقان از پی معشوق دوان بودند و حبیبان از پی محبوب روان دراین ایام فضل سبحانی از غمام رحمانی چنان احاطه فرموده که معشوق طلب عشّاق می نماید و محبوب جویای احباب گشته این فضل را غنیمت شمرید و این نعمت را کم نشمرید نعمتهای باقیه را نگذارید و باشیای فانیه قانع نشوید برقع از چشم قلب بردارید و پرده از بصردل بردرید تا جمال دوست بی حجاب بینید و ندیده ببینید و نشنیده بشنوید ای بلبلان فانی در گلزار باقی گلی شکفته که همه گلها نزدش چون خار و جوهر جمال نزدش بی مقدار پس از جان بخروشید و ازدل بسروشید و از روان بنوشید و از تن بکوشید که شاید ببوستان وصال در آئید و از گل بیمثال ببوئید و از لقای بیزوال حصّه برید و از این نسیم خوش صبای معنوی غافل نشوید و از این رائحهء قدس روحانی بی نصیب نمانید این پند بندها بگسلد و سلسله جنون عشق را بجنباند دلها را بدلدار رساند و جانها را بجانان سپارد قفس بشکند و چون طیر روحی قصد آشیان قدس کند   چه شبها که رفت و چه روزها که در گذشت و چه وقت‌ها که بآخر رسید و چه ساعتها که بانتها آمده و جز باشتغال دنیای فانی نَفَسی بر نیامد سعی نمائید تا این چند نَفَسی که باقی مانده باطل نشود عمرها چون برق میگذرد وفرقها بر بستر تراب مقرّ و منزل گیرد دیگر چاره از دست رود وامور از شست شمع باقی بی فانوس روشن و منیر گشته و تمام حجبات فانی را سوخته   ای پروانگان بی پروا بشتابید و بر آتش زنید و ای عاشقان بی دل و جان بر معشوق بیائید و بی رقیب نزد محبوب دوید گل مستور ببازار آمد بی ستر و حجاب آمد و بکلّ ارواح مقدّسه ندای وصل میزند چه نیکو است اقبال مقبلین فهنیئاً للفائزین بانوار حسن بدیع. 

(حضرت بهاءالله)

ورود نوروز ايرانی به عرصه جهانی

http://www.aeenebahai12.info/node/2194

در تاریخ 4/12/88 اول فروردین و جشن بزرگ نوروز، طی قطعنامه ای در مجمع عمومی سازمان ملل متحد به عنوان روز جهانی و مناسبت بین المللی و به عنوان میراثی معنوی و فرهنگی به ثبت رسید و این عید رسما جهانی شد.
نوروز جشنی است كه هزاران سال است ،ایرانیان آن را ارج می نهند و گرامی می دارند .
نوروز جشن طبیعت است و ورود به اعتدال بهاری . در سال دو نقطه اعتدال وجود دارد .یكی نقطه اعتدال بهاری كه خورشید به برج حمل وارد می شود و آن ر:ا نوروز" می نامند و دیگری نقطه اعتدال پاییزی كه آفتاب در برج میزان داخل می شود و آن را" مهرجان یا مهرگان" می نامند. در اعتدال بهاری جمیع موجودات از كوه و دشت و صحرا ،زنده می شوند ،زمین مرده از زیر پوشش برف زمستانی بیرون می آیدو جانی تازه می گیرد . شكوفه های بهاری و بوی روح پرور گلها و گردش پروانه ها ،شگفتی و زیبایی خاصی به طبیعت می بخشد .
در دین باستان ایران اعتقاد بر این بود كه اهورا مزدا ،جهان مادی را در شش بار آفرید كه "شش گاهان بار "گویند. ششمین بار یا آخرین گاهان بار ،انسان آفریده شد و چون آفرینش انسان تمام شد ،اعتدال ربیعی بود و آن روز را نوروز نامیدندكه به نام" اهور مزدا" منسوب است . بعدها این گاهنبار مفهوم رستاخیزی به خود گرفت و به خاطر اهمیت آن مراسم ویژه ای در دربار شاهان بر پا می شد . گویند قصر تخت جمشید در فارس فقط برای برگزاری مراسم نوروز ساخته شده و آن همه نشانه و علایم و رموز و شكل هایی كه در سر ستون ها و پیكره ها و مجسمه ها می بینیم ،هر یك رمز و نشانی از معنای نوروز و مراسم وابسته به آن است.
دیانت بهایی نیز عید نوروز را به عنوان عیدی مذهبی جشن می گیرد و برای آن مقام و منزلتی خاص قائل است زیرا
اولا: عید صیام است یعنی بعد از 19 روز روزه داری نوروز را به بهاییان به عنوان عید صیام ارج می نهند چنانچه حضرت بهاالله می فرمایند: " لك الحمد یا الهی بما جعلت النیروز عیدا للذین صاموا فی حبك "
ثانیا: اول سال بهایی است یعنی در تقویم بهایی نوروز به عنوان شروع و آغاز سال تعیین گردیده است چنانچه در كتاب اقدس می فرمایند:" انه لصدر الشهور و مبدئها"
ثالثا : در این روز نفحه حیات بر موجودات دمیده می شود .خاك مرده زنده شود و اشجار افسرده حیات تازه یابندچنانچه می فرمایند:" فیه تمر نفحةالحیاة علی الممكنات طوبی لمن ادركه بالروح و ریحان"
رابعا : این روز یوم الله است چنانچه حضرت اعلی در باب چهارم از واحد ششم بیان می فرمایند:" خداوند عالم در میان ایام ،یومی را منسوب به خود قرار داده و آن را یوم الله خوانده و آن یومی است كه شمس، منتقل می گردد از برج حوت به حمل "
لذا بهاییان این عید را حتی المقدور مفصل و با شكوه و مجلل بر پا ساخته و در آن به شادی و مسرت می پردازند و خود و سایرین را به قدر وسع پذیرایی می نمایند و بدین وسیله شكر نعمت الهی را در عمل ظاهر می سازند .
همچنین در این روز اشتغال به شغل مثل تجارت و صناعت و زراعت برای بهاییان حرام است .
این عید در آتیه ایام توسط بهاییان منبع و منشاء اعمال خیریه عظیمه و تاسیسات عام المنفعه خواهد شد .زیرا حضرت عبدالبها در این خصوص به بهاییان فرموده اند: " احبای الهی در چنین روزی البته باید یك آثار خیریه صوریه یا آثار خیریه معنویه بگذارند كه آن آثار خیریه شمول بر جمیع نوع انسان داشته باشد زیرا در این دور بدیع هر عمل خیری باید عمومی باشد یعنی شمول بر جمیع بشر داشته باشد . اختصاص به بهاییان نداشته باشد ."
همچنین می فرمایند :" پس باید دانایان تحقیق و تحری نمایند كه احتیاج ملت در آنروز به چه اصلاحی است و چه امر خیری لازم و وضع چه اسی از اساس سعادت ملت واجب . تا آن اصلاح و آن امر خیر و آن اساس ،در آن روز تاسیس گردد.مثلا اگر ملاحظه كنند كه ملت محتاج به تحسین اخلاق است ،تحسین اخلاق را در آن روز تاسیس كنند. ملت اگر احتیاج به انتشار علوم دارد در توسیع دایره معارف لازم در آن روز، قراری بدهندیعنی افكار عموم ملت را منعطف به آن امر خیر كنند و اگر چنانچه ملت احتیاج به توسیع دایره تجارت یا صناعت یا زراعت دارد،در آن روز مباشرت به وسائلی نمایند كه مقصود حاصل گردد یا آنكه ملت محتاج به صیانت و سعادت و معیشت ایتام است از برای سعادت ایتام قراری بدهندو قس علی ذلك . تاسیساتی كه مفید از برای فقرا و ضعفاء و درماندگان است تا در آن روز از الفت عموم و اجتماعات عظیمه نتیجه حاصل گردد."(گنجینه حدود و احكام ص 410)
در هر دو دیانت زردشتی و بهایی ،نوروز جشن شروع گردش طبیعت استكه اینك از مرزهای سنتی خود بیرون آمده و تبدیل به جشنی جهانی شده و از فرهنگ ایرانی به فرهنگ جهانی راه یافته زیرا بهاییان در هر نقطه دنیا با هر رنگ و نژاد و قومیت و فرهنگ، عید نوروز را جشن می گیرند و آن را پاس می دارند. در دیانت زردشت ،نوروز جشن آفرینش انسان بود و در دیانت بهایی این عید به وحدت نوع انسان و همسانی نژادها مبدل گشت . به فرموده حضرت عبدالبها" در این یوم مبارك " اجتماع كنند ومحافل عمومی بیارایند و حكم یك انجمن حاصل كنند تا وحدت ملت و الفت و یگانگی در جمیع انظار مجسم شود" همچنین می فرمایند :" دیدن یكدیگر نمایند و اگر چنانچه بین نفوس كدورتی حاصل در آن روز آشتی كنند و آن اغبرار و دل شكستگی زایل شود . دوباره به الفت و محبت پردازند " گنجینه حدود و احكام ص407
پروفسور الساندرو بائوزانی اسلام شناس و ایران شناس برجسته ایتالیایی در یكی از مقالات خود می نویسد:" در دیانت بهایی به كرات از بهار به عنوان رمزی از تجدید دیانت یاد شده زیرا ظهور پیامبران مانند فرا رسیدن بهار است و روز رستاخیزی است كه در آن روز آنها كه از نظر روحانی مرده اند دوباره حیاتی جدید می یابند . روزی كه در آن، حقیقت ادیان، تجدید و دوباره تاسیس می گردد. این روز روز رستاخیز و داوری هم هست زیرا نادرستی و ریا كاری و افكار و اخلاق و عادات كهنه ،طرد و منهدم می گردند. روزی كه در آن یخها و برفهای موهومات و تعصبات كه در فصل زمستان روی هم انباشته شده بودند ،تغییر حالت داده ،آب می شوند و دنیا را برای آغاز حیلتی جدید و دوره ای نو در بر می گیرند.
این است اساس جشنی كه بهاییان در آغاز سال نو در نوروز بپا می كنند.

منابع :
گنجینه حدود و احكام
مقاله الساندرو بائوزانی ترجمه كیومرث مظلوم
مقاله نوروز جشنی كهن و جاودانی ف بهگرا
آهنگ بدیع سال 22 شماره

LAWH-I-AQDAS (The Most Holy Tablet)

....... Say: Blessed the slumberer who is awakened by My Breeze. Blessed the lifeless one who is quickened through My reviving breaths. Blessed the eye that is solaced by gazing at My beauty. Blessed the wayfarer who directeth his steps towards the Tabernacle of My glory and majesty. Blessed the distressed one who seeketh refuge beneath the shadow of My canopy. Blessed the sore athirst who hasteneth to the soft-flowing waters of My loving-kindness. Blessed the insatiate soul who casteth away his selfish desires for love of Me and taketh his place at the banquet table which I have sent down from the heaven of divine bounty for My chosen ones. Blessed the abased one who layeth fast hold on the cord of My glory; and the needy one who entereth beneath the shadow of the Tabernacle of My wealth. Blessed the ignorant one who seeketh the fountain of My knowledge; and the heedless one who cleaveth to the cord of My remembrance. Blessed the soul that hath been raised to life through My quickening breath and hath gained admittance into My heavenly Kingdom. Blessed the man whom the sweet savours of reunion with Me have stirred and caused to draw nigh unto the Dayspring of My Revelation. Blessed the ear that hath heard and the tongue that hath borne witness and the eye that hath seen and recognized the Lord Himself, in His great glory and majesty, invested with grandeur and dominion. Blessed are they that have attained His presence. Blessed the man who hath sought enlightenment from the Day-Star of My Word. Blessed he who hath attired his head with the diadem of My love. Blessed is he who hath heard of My grief and hath arisen to aid Me among My people. Blessed is he who hath laid down his life in My path and hath borne manifold hardships for the sake of My Name. Blessed the man who, assured of My Word, hath arisen from among the dead to celebrate My praise. Blessed is he that hath been enraptured by My wondrous melodies and hath rent the veils asunder through the potency of My might.

Blessed is he who hath remained faithful to My Covenant, and whom the things of the world have not kept back from attaining My Court of holiness. Blessed is the man who hath detached himself from all else but Me, hath soared in the atmosphere of My love, hath gained admittance into My Kingdom, gazed upon My realms of glory, quaffed the living waters of My bounty, hath drunk his fill from the heavenly river of My loving providence, acquainted himself with My Cause, apprehended that which I concealed within the treasury of My Words, and hath shone forth from the horizon of divine knowledge engaged in My praise and glorification. Verily, he is of Me. Upon him rest My mercy, My loving-kindness, My bounty and My glory. 

(Bahá'u'lláh, Tablets of Bahá'u'lláh, p. 9)

When mountain weeps

در طول تاریخ بسیاری از نفوس را دیده و یا شنیده‌ایم که در زاویۀ زندان به استقامتی ظاهر شده‌اند که مایۀ اعجاب نه تنها دوستان بلکه کسانی شده‌اند که بذر عداوت را در مزرعۀ قلبشان کاشته‌اند و ثمرۀ درختش را هر روزه می‌چشند و پی به تلخی‌اش نمی‌برند. شاید طعم خوش میوۀ شیرین مهر را نچشیده‌اند و مذاقشان را با آن آشنا نساخته‌اند.

می‌خواهم از مردی سخن بگویم که در طول سالهای اخیر با انواع دشواری‌ها دست و پنجه نرم کرد و هرگز خم به ابرو نیاورد و آنقدر در میدان استقامت ایستادگی نمود که زمانی، از درون زندان، برایش پیامی فرستادم و کوهش نامیدم. حالیا چندی است که در زاویۀ زندان به سر می‌برد و هر روز خبری می‌شنود؛ یک روز می‌گویندش که تنها پسرش را گرفتار ساخته‌اند؛ روزی دیگر خبر از دستگیری نوه‌اش می‌دهند و روزی دیگر خبر از دستگیر آن نوۀ دیگرش به گوشش می‌رسد و احکامی که بی پایه و اساس برای آنها صادر می‌شود.  او این همه را بر خود هموار می‌کند و دم بر نمی‌آورد و راضی به رضای خدایش است.

همین خبرها را همسرش نیز می‌شنید و می‌دید؛ خموش و ساکت، راضی به قضای مولی، تسلیم به ارادۀ محبوب. امّا این همه او را روز به روز بیشتر به تحلیل می‌برد و از پای می‌انداخت تا آن که دیگر نه توانی در پایش بود که به دیدار همسرش به زندان شتابد و نه رمقی در وجودش که بار سنگین را تحمّل کند. بیماری بر جانش چنگ انداخت و روز به روز ناتوان‌ترش ساخت عاقبت بر بسترش بماند و نتوانست که برخیزد.

این همه را او که در زندان بود می‌دانست؛ می‌شنید؛ دورادور حال همسر را می‌پرسید، اما نه امکان دیدنش بود و نه وسیله‌ای برای شنیدن صدایش.  در آخرین روزهای حیات همسرش، مقامات را بگفت که، "همسرم بیمار است و ملازم بستر؛ اگر رخصت دهید کلامی با این سیم باریک با او بگویم و صدایش را بشنوم." امّا، دل مردمان نه چندان از سنگ است که بتوان در آن تأثیری گذاشت؛ شاید که سنگ خارا را نیز از آن نرم‌تر یابی و صخرۀ صمّا را ملایم‌تر جویی.

امّا او خم به ابرو نیاورد و همچنان تسلیم در مقابل مشیت خدایش بود و راضی به رضایش.  در این همه مدّت همۀ ناملایمات را تحمّل کرده و همۀ سختی‌ها را به جان خریده و هرگز خم به ابرو نیاورده بود. این را نیز پذیرفت و نگذاشت کسی نگاهی تحقیرآمیز به او اندازد و او را محتاج اجازۀ دونان داند.

این نیز گذشت و نوزدهم اسفند فرا رسید. ده بامداد؛ زمان ملاقات؛ روزی که فقط بانوان می‌توانستند به دیدار زندانیان بشتابند. دخترش به دیدار پدر شتافت. دقایقی چند؛ دقایقی زودگذر، چون برق و باد، شاید که برق و باد هم به گرد گذر زمان نرسند. به پدر گفت که مادر شباهنگام گامی به سوی جهان باقی برداشته و پس از اندکی به کوشش طبیب باز گشته است.  بدو گفت که هر آن ممکن است به جهان پنهان شتابد؛ بدو گفت که دیگر به نظر نمی‌رسد ماندنش در این جهان دیر بپاید. می‌خواست که پدر را آمادگی دهد که شاید دیدار آن دو یار دیرین دیگر در این جهان میسّر نباشد.

پایان این دیدار پدر و دختر نزدیک بود.  دختر را همراهی بود که بیرون ایستاده بود. وسیله‌ای در دست که ورودش به داخل زندان ممنوع بود.  وسیلۀ ارتباطی، با استفاده از امواج هوا که سخن را از زبانی به گوشی می‎رساند. زنگی به گوش رسید و چون آن فرد همراه جوابی عنایت کرد، صدای پسر مرد زندانی به گوش رسید.  گفت، "خواهرم را بگوی که هم اینک خبر رسید که روح مادر به ملکوت ابهی صعود کرد؛ جسم ناتوان را گذاشت و خود با مسرّت تام به آغوش خدایش پناه برد."  فرد همراه به سوی نگهبان رفت و قصّه از برای او باز گفت. و تقاضا که به درون روَد و خبر به دختر بگوید.  موافقت نکردند.  اصرار کرد، نپذیرفتند؛ دلیل آورد، ردّ کردند؛ پای استقامت فشرد تا عاقبت رضایت دادند که آن وسیله را به درون بَرَند و به دختر دهند.  چنین کردند.  برادر به خواهر ماجرا را باز گفت که بتواند به پدر بگوید.

دختر اندکی با ناباوری خیره ماند. چشمانش گویی فضای تهی را می‌کاوید امّا اندیشه‌اش در جایی دیگر سیر می‌کرد. بُهت‌زده مانده بود که حال چه کند و چگونه پدر را از این فراق موقّت خبر دهد. چگونه بگوید که ای پدر آمده بودم که تو را آمادگی دهم که اینک مادر در حال گام برداشتن به سوی ناپیدا جهان بالا است؛ حال بایدت بگویم که او در آغوش مولایش آرامش گرفته و آسایش یافته است؟

هزاران فکر در سرش که چگونه خبر را به پدر بدهد. زبانش سنگین، به سقف دهان گویی چسبیده و توان حرکت ندارد؛ با دلهره نگاهی به پدر انداخت. پدر از آن سوی شیشۀ ملاقات دگرگونی را بدید. در شگفت شد که از چه روی حالت دخترش تغییر کرده است. نگاهشان در هم گره خورد؛ پدر به فراست دریافت که حامل خبری غم‌انگیز است. او را گفت، "بگوی چه آورده‌ای پیام از برای من." دختر اندکی مکث کرد؛ پدر ناشکیبا شد و اندکی آشوب در دلش راه یافت که چه شده است. دختر را تشویق کرد که بی محابا سخنش باز گوید.

دختر گفت، "مادر مُرد. روحش به آسمان رفت و اینک خواهیم رفت تا جسمش را روانۀ خاک سازیم." مرد با ناباوری نگاهش کرد. سر رادر میان دو دست گرفت و بغضی را که شاید مدّتها، از زمانی که دیگر همسر مظلومش را ندید، در گلویش گره خورده بود، به آنی ترکید؛ گریه امانش نداد و اشکش، گویی قرنها در انتظار فرو ریختن بوده، چون آبشاری بر گونه‌اش جاری شد. سیل اشک پایانی نداشت؛ دقایق در گذر، دختر در انتظار که چه زمانی بر گریۀ پدر نقطۀ پایانی خواهد یافت؛ امّا دقایقی چند این حالت ادامه یافت؛ سکوتی سنگین بین آن دو سایه افکنده بود؛ سکوتی که بیش از هر سخنی گویا بود؛ دو قلب، دختر و پدر، رو در روی هم، امّا ممنوع از در آغوش گرفتن یکدیگر، هر دو قرین حزن و الم، دو قلبی که اینک یکی شده بود؛ این آن را احساس می‌کرد و آن این را لمس می‌نمود.

دختر، که خود غم فراق مادر را در دل داشت، خواست او را تسلّی دهد؛ امّا دیواری از چوب و شیشه و آهن مانع بود؛ او را از پدر جدا می‌ساخت. سربازی را گفت که آیا اجازت هست که پدرش را که اینک قرین حزن شده در آغوش پر از مهرش بگیرد و تسلّایش دهد. جواب البتّه منفی بود. دیگر اصرار نکرد و آهنگ رجوع نمود. آهسته گام بر می‌داشت که دور شدن از پدر را هر چه بیشتر به تأخیر اندازد.

اینک دلش پیش پدرش بود که در زاویه زندان باید به تنهایی غم درگذشت مونس سالهای زندگی‌اش را به دوش بگیرد و با خود حمل کند؛ اگرچه یارانش در کنارند و به تسلّایش مشغول، امّا امیدش به خدایش است که دل دردمندش را سکونی بخشد و آرامشی عنایت کند. و البتّه چنین خواهد شد.

چنین بود که دانستم که کوه نیز گریه کند، که اگرچه همیشه بر پای ایستاده است، امّا دلی رقیق و آکنده از مهر دارد.  خدایش او را نگهدار باشد و دلش را مسرور خواهد. جانتان خوش باد