بی عدالتی در جهان و راه اصلاح آن از منظر آئین مقدّس بهائی
حضرت عبدالبهاء می فرمایند:
«...اگرنَفسی انسانی را بکُشد، او را قاتل گویند. امّا اگر خون صد هزار نَفس را بریزد، او را سَروَر دلیران گویند. اگر نَفسی دَه دِرَم از کسی بدزدد، او را سارق گویند. امّا اگر یک مملکت را غارت کند، او را فاتح نامند.اگر یک خانه را آتش زند، او را مُجرِم شمرند. لکن اگر مملکتی را به آتش توپ و تفنگ بسوزاند، جهانگیر گویند. اینها جمیعاً... از عدم ایمان است. زیرا اگر انسان معتقد به عدالت الهی باشد، راضی نمی شود خاطری بیازارد. و به ریختن قطره ای از خون راضی نگردد. بلکه شب و روز می کوشد تا خاطری را مَسرور کند..امید ما(بهائیان) چنانست که وحدت عالَم انسانی انتشار یابد. بُغض و عداوت بین بشر براُفتد. صلح اکبر آشکار گردد. و جمیع ملل با یکدیگر الفت کنند و محفل صلح تشکیل نمایند و...این مشروط وموکول بر این است که صلح پَروَر در دنیا بسیار گردند. مُحِبِ عالم انسانی تزاید یابد. افکار عمومی منعطف به صلح شود. تا از کَثرت مُحبّینِ صلح و صَلاح، ملل و دُوَل مجبور به اتّحاد شوند. محبّت نورانیّت است، بُغض و عداوت ظلمت است.محبّت سبب حیات است، عداوت سبب ممات.البتّه عقلاء حیات را بر ممات ترجیح دهند. اتّحاد را بر اختلاف مُرجّح شمرند. و به جان و دل بکوشند که این ابرهای ظلمانی زائل شود.شمس حقیقت اشراق کند. عالَم عالَم دیگر شود. کُرۀ ارض جنّتی در نهایت طراوت و لطافت گردد. شرق و غرب دست در آغوش یکدیگر کنند.جَنوب و شمال دست به دست یکدیگر دهند تا محبّت حقیقیِ الهی در عالم انسانی جلوه نماید. زیرا محبّت به خَلق خدمت به خدا...»
No comments:
Post a Comment