راهى براى زندگى

حضرت بهاءاللّه به ما چنین تعلیم داده اند که انسان همانند معدنی است دارای گوهرهای گران بها، انسان، خود، گاه از این گنج شایگان درون خویشتن بی خبر است. مقصد از زندگی بشر آن است که استعدادهای نهفته اش را پرورش دهد تا هم خود از آن بهره مند گردد و هم در خدمت عالم انسانی به کارش برد. حضرت بهاءاللّه فرموده اند که زندگی در این جهان مانند زندگی جنین در رحم مادر است، اعضای بدن انسان در عالم رحم رشد می کند امّا هرچند آن اعضا در دوران جنینی كار آمد نیست ولی رشد و نموّش لازمۀ دوران پس از تولد است تا با نقص متولد نشود. بدین گونه، نیروهای اخلاقی و عقلی و روحانی که فرد با هدایت خداوند در عالم ماده پرورش می دهد، اعضاء و جوارح معنوی ماست كه پیشرفت و ترقی روح در عوالم پس از مرگ را موجب می شود.
 بنابراین روش زندگی باید منجر به رشد و نموّ معنوی شود. به فرمودۀ حضرت بهاءالله ، نماز و مناجات روزانه روح را از قیود این جهان محدود ، آزاد می سازد و درهای جدیدی را به روی ما می گشاید. همکاری در برنامه های مفید با مردمی از اقشار مختلف، تعصّبات دیرینه را نابود می سازد. الکل و موادّ مخدّر که عقل را زائل می نمایند جز به تجویز پزشك حاذق، حرام است؛ غیبت و افترا که اعتماد بین مردمان را سست می کند و روح اتّحاد و كمال انسانی را از میان می برد حرام است و باید از آن احتراز نمود. حضرت بهاءالله در آثارشان برای خانواده، به عنوان بنیان جامعۀ بشری، اهمیت بسیاری قائل شده اند. تقدّس ازدواج، به رسمیت شناختن برابری زن و شوهر و بهره مندی از مشورت را به طور خاص مورد تأکید قرار داده اند.

راهى براى زندگى