بهائیان دعا برای شفای حیوانات می کنند

آئین مقدّس بهائی نه تنها عشق و محبّت به انسان و هم نوع را تعلیم می دهد بلکه رعایت به حیوانات را نیز به مانند محبّت به انسان تأکید می نماید. در کتاب مستطاب اقدس ( اُمّ الکِتاب بهائیان ) نَهی و منع عظیم شده است که بر حیوانِ بارکش به اندازۀ طاقت او بار گذارده شود «...لا تحملوا علی الحیوان ما یعجز عن حمله انّا نهیناکم عن ذالک نهیاً...» در محیط ایران همگی شاهد ظلم و ستمی که به حیوانات وارد می شود بوده ایم. چه بسیار که بر حیوان باری سنگین ما فوق تحمّل او می گذاشتند و اگر زیر آن بار پا خم می کرد و یا نمی توانست از رودخانه و یا شیب سر بالا بگذرد با شلاق و فرو کردن میخ طویله به بدنش او را وادار به حرکت می کردند. آزار و اذیّت به سگ و گربه جزء تفریحات عادی مردمان کوچه و خیابان تلقّی میشود. از مناظر رقّت بار خیابان ها سگ های لاغر و گرسنه ای بود که در خرابه ها دنبال غذایی می گشتند و یا لاشه های حیوانات بود که در گوشه و کنار دیده میشود و تماس و داشتن سگ از نجسّات مفروضه میباشد امّا در دیانت بهائی به فرمودۀ حضرت عبدالبهاء مبیّن عظیم الشأن آئین بهائی « حیوان نظیر انسان در نزد اهل حقیقت بسیار عزیز است. لهذا انسان باید به انسان و حیوان هر دو مهربان باشد و به قدر امکان در راحت و محافظت حیوان بکوشد»
 و در لوح دیگری می فرمایند « حیوان با انسان در احساساتِ جسمانی و روح حیوانی مشترک است...احساس واحد است، خواه اذیّت به انسان کنی و خواه اذیّت به حیوان ابداً فرقی ندارد بلکه اذیّت به حیوان ضررش بیشتر است...باید ملاحظۀ حیوان را بسیار داشت و بیشتر از انسان رحم نمود. اطفال را از صِغَر :(کوچک) سن نوعی باید تربیت نمائید که بی نهایت به حیوان رئوف و مهربان باشد.» برای نشان دادن نهایت رأفت و محبّت به حیوانات در تعالیم بهائی، مناجات زیر را که طلب شفا و راحت برای حیوانات است نقل می شود. « هوالشّافی الغفور الکریم یا مُظهر الامراض و مُبداء الّداء و الشفا و الشّدَة بالَرّخا و العَسیر بالعسیر و الظُّلمَه بالنّور اَشف الحیوانات الّتی لَیَسَ لَهُنَّ لِسانُ یَسَلُک فی شدائد هِنّ وامراضهنّ لذا ینبغی لِسَماء جودک و بَحر عطائک ان تحفَظَهُّن مِن کُلّ داءٍ و مَرضٍ و تَلبَسهنَّ قمیص العافیة اِنّک انت اللّه لا اله الاّ انت الشّافی الکافی المتدر القدیر.» نکته های والای انسانی که در این دعا و سایر احکام مربوط به ترحّم به حیوانات آمده بیش از آنست که به شرح و بیان آید. روشن ترین آن به فرمودۀ حضرت عبدالبهاء اشتراک در داشتن روح حیوانی است که وقوف به همین نکته موجب می شود شخص، جهان را از منظر وسیع تری ببیند، انسان و حیوان و حتّی درختان و طبیعت را مواهبی در یک خلقتِ واحد بیابد و نه تنها محبّت به انسان و حیوان نماید بلکه در حفظ محیط زیست که وجود حیوانات 

بسته به رشد و سلامتی آن است نیز کوشا باشد.

http://aeenebahai.org/fa/node/4041